HITLER'S GENERAALS: WILHELM KEITEL, de lakei.

Zijn handtekening prijkt onder de documenten, die in Versailles, in 1940, werden getekend tijdens de capitulatie van Frankrijk. Zijn handtekening prijkt eveneens onder capitulatievoorwaarden van Nazi-Duitsland in mei 1945. Als Keitel voor het gerecht in Nürnberg staat, betoogt hij, als gehoorzaam en loyaal soldaat, slechts orders te hebben uitgevoerd. In zijn slotpleidooi is hij de enige van de aangeklaagden, die de terreurmethoden van de Nazi's, achteraf, had doorzien en dat hij, de leider van het militaire apparaat, niets had geweten of kunnen voorkomen, van wat er zich in de oorlogsjaren aan misdaden tegen de menselijkheid hadden afgespeeld. Wilhelm Keitel was in tranen uitgebarsten, toen in de gerechtszaal filmbeelden werden vertoond van het concentratiekamp Dachau. Uitgemergelde overlevenden en Britse bulldozers, die duizenden lijken in massagraven schoven. Hij zou op het punt hebben gestaan om schuld te bekennen, maar dit verbood Goring. En zoals in zijn gehele leven, volgde hij dit bevel op.

Versailles was de grootste triomf in zijn leven. De oorlog in het Westen was gewonnen en Adolf Hitler had getriomfeerd. Keitel adoreerde Hitler en zag hem als een militair genie. Hij was precies de ja-knikker, die Hitler aan de top van het “Oberkommando der Wehrmacht” kon gebruiken. Zijn ondergeschikten noemden hem “Lakeitel”. Wilhelm Keitel was het altijd met de Fuhrer eens.

Zijn eerste eed van trouw zwoer hij aan “der Kaiser”. Hard werken, loyaliteit en vooral gehoorzaamheid waren voorwaarden voor een glanzende carrière. Keitel was lang, knap en had de allure van een Pruisische generaal. Wilhelm Keitel werd tijdens de Eerste Wereldoorlog de jongste officier bij de Generale staf. Al snel zag hij in dat de oorlog verloren was. De revolutie van 1919 en de chaos in Duitsland zag hij niet als een gevolg van de Duitse nederlaag, maar als de oorzaak. Deze linkse en communistische krachten hadden “die Kaiserliche Armee” een mes in de rug gestoken. Keitel schreef zijn vrouw. “Gelukkig zijn we nog jong genoeg om een Nieuw Duitsland leven in te blazen.” Tot die tijd gekomen was, trok hij zich terug op de boerderij van zijn vader. Hij houdt het hier niet lang uit en ook zijn vrouw had geen enkele behoefte boerin te worden.

Tijdens het vredesverdrag van Versailles werd het Duitsland toegestaan er een leger van 100.000 soldaten op na te houden. Zelfs de Democraten in Duitsland vonden dat te weinig. Keitel werd in 1929 aangesteld als hoofd van de herbewapening van Duitsland. De legerleiding bereidde zich al voor op een nieuwe oorlog en Keitel was een capabel organisator. Via geheime projecten, soms in samenwerking met de Sovjet-Unie, werden nieuwe wapens, tanks en vliegtuigen ontwikkeld en getest. Keitel was na een bezoek aan Rusland enthousiast. “ Het lijkt op een religieuze manie. Alleen als je werkt, heb je recht om te leven.” Al snel zou dit ook op Duitsland van toepassing zijn.

De officieren waren felle tegenstanders van de Duitse Republiek. In de kantoren en de mess hingen nog steeds afbeeldingen van de Keizer Wilhelm II aan de muur. Men leek te wachten op een leider, die hun ideeën en idealen kon verwoorden en vormgeven. Adolf Hitler.

Die ontmoeting vond in 1933 plaats. Zijn vrouw schrijft, dat Keitel opgetogen van de ontmoeting was teruggekomen. Hij had nu een doel in zijn leven. Zo dicht mogelijk bij Hitler te komen en hem te dienen. Wilhelm Keitel wordt de tweede man, na de minister van Defensie, Blomberg.

Onverwacht maakt hij promotie. Minister Blomberg krijgt een affaire met Gretha Gruhn. Hij wil met haar trouwen en zowel Adolf Hitler, als Hermann Goring zullen getuigen zijn. Dan duiken er foto's op. Gretha Gruhn heeft ooit als naaktmodel geposeerd. Hitler ziet zijn kans schoon en ontslaat Blomberg en met hem tal van andere officieren. Die dag wordt de ruggengraat van de “Wehrmacht” gebroken en de Nazi's nemen het heft in handen. Keitel wordt de eerst verntwoordelijke voor de herbewapening. Hij moet binnen 4 jaar een leger prepareren, dat een offensieve oorlog kon voeren.

Deze begint op 1 september 1939. Daarvoor heeft Duitsland Oostenrijk, het Sudetenland en vervolgens geheel Tsjecho-Slowakije ingelijfd. Dan valt Hitler Polen binnen. Frankrijk en Engeland verklaren Duitsland de oorlog. Het Duitse leger volbrengt zijn taak goed. Keitel en zijn staf hebben hier jaren aan gewerkt. Hij ontvangt het partij-insigne in goud, de hoogste Nazi-onderscheiding en eigenlijk voorbehouden aan de mensen van het eerste uur. Als “Oberster Befehlshaber der Wehrmacht” ondertekent hij de marsbevelen. Hierin staat ook dat opstandige elementen en joden geliquideerd moeten worden. Dit is het begin van de moordpartijen achter de frontlinie voltrokken door zogenaamde “Einsatzgruppen”, die echter een beroep op de Wehrmacht konden doen om soldaten te leveren voor het vuile werk. Na de oorlog, tijden het proces in Nurnberg, houdt Keitel staande hiervan niets te hebben geweten.

De Blitzkrieg in Polen en in West-Europa leveren Keitel de maarschalksstaf op. Dit bindt hem nog sterker aan Hitler. Deze gebruikt Wilhelm Keitel uitsluitend voor organisatorische en bewapeningsvraagstukken. Bij de strategische besprekingen was hij niet aanwezig. Hier was Alfred Jodl, een briljant strateeg, de deskundige die door Hitler werd geconsulteerd.

De volgende stap is de oorlog met de Sovjet-Unie. Keitel heeft in eerste instantie, net als veel andere generaals, zijn bedenkingen. Hij schrijft een memorandum, waarin hij de noodlottige inval van Napoleon aanhaalt. Deze bedenkingen verdwijnen en Keitel wordt van veldmaarschalk tot oorlogsmisdadiger. De oorlog in het oosten moest zonder scrupules worden gevoerd. Het was een vernietigingsoorlog, waarin de soldaten de vrije hand hadden en straffeloos te keer konden gaan tegen communisten, zigeuners en Joden. Hitler gaf de orders, Keitel formuleerde ze en voorzag ze van zijn handtekening. Een daarvan was het “Kommissar-Befehl.” Alle politieke functionarissen in het Rode Leger moesten worden gedood. Ondertekend: Wilhelm Keitel. De eerste slachtoffers waren de miljoenen krijgsgevangenen, die zonder verzorging omkwamen. Keitel zag er de noodzaak niet van in. Weinig gevangen genomen Russen overleefden de eerste maanden van operatie Barbarossa.

Na de nederlaag bij Stalingrad is Adolf Hitler woedend en benoemd zichzelf tot “Oberbefehlshaber der Wehrmacht”. Keitel biedt zijn ontslag aan en overweegt, dit meldt Alfred Jodl later, zelfmoord. Hitler haalt Keitel over om aan te blijven. Hij kan hem domweg niet missen.

Het buitensporige geweld achter de linies, werd mede veroorzaakt door partizanenacties. De Duitsers reageerden met het platbranden van hele dorpen en het uitroeien van de bevolking. Beelden hiervan bereikten de Fuhrer en zijn staf nooit; daarvan hielden ze zich verre. Moordenaars vanachter het bureau. Tot de Duitse soldaten drong langzaam door, dat dit ook hun lot, bij gevangenname zou worden. De strijd brutaliseerde nog verder, zeker toen de massale vernietigingscampagne tegen de Joden op gang kwam. Keitel beval represailles aan. Hitler gaf order om voor elke gevallen Duitse soldaat, 100 burgers te executeren.

Na de geallieerde invasie vecht Duitsland op twee fronten. Keitel moet toen geweten hebben, dat de oorlog verloren was. Toch ziet hij Hitler nog steeds als de grootste legerleider aller tijden.

Kort daarop plegen een aantal officieren een aanslag op Hitler. Graf von Stauffenberg weet de bom te plaatsen, omdat hij deel uitmaakte van het gevolg van Keitel. Deze mochten niet worden gefouilleerd. Dat Hitler de aanslag overleeft, ziet deze zelf als een teken van de Voorzienigheid. De samenzweerders worden na een showproces in Berlijn op gruwelijke wijze vermoord. Keitel blijft onvoorwaardelijk trouw aan Hitler. Hij organiseert het proces (der Ehrenhof) en de afwikkeling. Voor het aanbrengen van een deserteur looft hij een beloning van 500 Reichsmark uit.

De Duitse troepen trekken terug. Goebbels stelt voor om gifgas te gebruiken. Duitsland bezat nog grote hoeveelheden van een uiterst dodelijk gifgas. Uiteindelijk ziet Hitler hiervan af.

Keitel wordt benoemd tot bevelhebber van Berlijn. Zijn laatste rapport luidt: “Heb al het mogelijke gedaan. De situatie is hopeloos”. Op 30 april pleegt Hitler zelfmoord. Op 8 mei zette Wilhelm Keitel zijn laatste handtekening. De capitulatie en onvoorwaardelijke overgave van Duitsland.

Wilhelm Keitel verscheen in volledig ornaat, met maarschalksstaf en monocle. Hij had niet de uitstraling van een verslagene, maar van een overwinnaar, volgens ooggetuigen. De geallieerden lieten hem uren wachten en beantwoordden zijn saluut niet.

In Nurnberg bekent Keitel zijn onschuld. Hij acht zich verantwoordelijk voor militaire zaken. De bevelen, die hij tekende en die leidden tot volkerenmoord en bloederige excessen kwamen van Hitler. Maar de film over de concentratiekampen brengt hem tot inkeer. Hij is de enige van de veroordeelden, die in hun laatste woorden, toegaf dat hij zich vergist heeft. Hij verzoekt als militair te sterven voor een vuurpeloton. Dit wordt afgewezen. Wilhelm Keitel wordt net als de overige veroordeelden opgehanqen. Zijn lichaam wordt gekremeerd en de as in een zijrivier van de Isar uitgestrooid.