VOORSTRAAT 67
Op de hoek van de straat: impressies.

Ik ben Harlinger omdat ik het geluk heb om binnen haar stadsgrenzen te wonen en er dus dagelijks van kan genieten. Bijna 16 jaar al en nog steeds herinner ik me de eerste blik op de Zoutsloot, bij zonsondergang. “Dat ik hier mag wonen, verzuchtte ik.”
Dat gevoel heb ik nog steeds als ik bij de Leeuwenbrug op een bank zit en uitkijk over de Noorderhaven met haar monumentale panden, patrizierswoningen en pakhuizen of door de ...Engelse tuin loop. Een naam, die niet meer past omdat de beplanting is aangepast. Harlingen is uniek, de oude binnenstad is uitgebreide verzameling van bouwstijlen, functies en architectuur. Geen gebouw is hetzelfde met zorg gebouwd en onderhouden.
Toch hangt er een grauwsluier over de stad. Het is een kleurloos museum, waarvan een groot deel van de schilderijen is afgeplakt en verborgen.
Groen en wit overgeschilderde bovenlichten, verborgen gevelornamenten en historische details. De panden verzinken in vergetelheid en er is geen kleur te zien.
Ik roep op tot initiatieven om dit te veranderen en de binnenstad meer smoel te geven en haar werkelijke schoonheid zichtbaar te maken.
Gemeenschappelijke inspanningen zouden de oude stad Herlinghe om kunnen toveren tot een “plaatje” waarin het goed toeven is. Voor toeristen, maar vooral voor de eigen inwoners, jong en oud. Schoonheid verveelt nooit.

Bijgaande foto illustreert het bovenstaande