DE GESCHIEDENIS VAN HARLINGEN

DE ONTWIKKELING VAN DE HAVENS

De oudste haven van het huidige havencomplex is de oude buitenhaven. Ze wordt in 1502 genoemd, maar moet al eeuwen daarvoor aanwezig zijn geweest. In 1507 krijgt Harlingen een veel betere verbinding met Leeuwarden, door het graven van een vaart. Deze waterweg wordt in de 17e eeuw van een trekpad (jaagpad) voorzien. Franeker wordt hierdoor buitengesloten. Het wordt een Leeuwarden – Harlinger aangelegenheid. De beurtvaart van en naar Leeuwarden was een omvangrijke aangelegenheid. Als veerhuis diende “het Haagse Wapen”, het huidige Heerenlogement. Hier arriveerde om drie uur het Veerschip uit Leeuwarden, die aansloot op de boot van vijf uur naar Amsterdam. Om de buitenhaven te kunnen bereiken, moesten de boten door een vallaat (sluis) in de Voorstraat. Er waren regelmatig klachten over verzouting, omdat de deuren te lang open bleven staan.

In de 17e eeuw waren de Noorder- en de Zuiderhaven gegraven. In 1827 zijn de sassluizen voor deze beide havens gereed gekomen. In 1851 liet de Provincie Friesland het Dok graven. De Nieuwe Willemshaven dateert van 1877. Deze laatste haven bracht niet de economische impuls, die men ervan verwacht had. Er waren fouten gemaakt in de aanleg, waardoor de haven slechts voor een deel kon worden gebruikt. Het verbod van de import van levend vee naar Engeland was een tegenslag. De aanleg van de Afsluitdijk en de Tjerk Hiddesz-sluizen maakten een einde aan Harlingen als doorvoerhaven.