De Kerststal van grootvader.

Jelle drukte sien neus teugen ut raam vanne bakkerij anne Voorstraat. De etalage was vol stouwd met sûkerbroden, kestkransen en marsepein. Sien maag rammelde vanne honger bij ut sien van al dat lekkes. Der was aflopen dagen veul sneeuw vallen en dat bitsje auto’s dat Harlingen riek was, bleven steken inne sneeuwhopen.

Swatte Jan de koleboer trok een sware karre deur de rulle sneeuw, holpen deur sien seuns. De skolen waren al un week sloaten om kolen te sparen maar der wudde Jelle niet blied van. Hij had nou nog meer tied om te piekeren.

Na Sinteklaas was ut bij Jelle thûs de gewoante om de keststal op te setten. Dat deed pa, terwijl ze met sien allen, moeke, de suskes en hij sellef toekeken.

De keststal was maakt deur grootvader. Hij had beelden van Jozef, Maria en ut kientsje Jezus uutsneden en verfd. Oek de drie koningen, de herdes en de beesten waren prachtig. Elk jaar wudde de keststal op ut selfde plak opbouwd, naast de warme kachel.

Maar dit jaar was de keststal nog steeds niet opsetten en dat was oek de reden werom Jelle su piekerde en somber was.

Pa, die as 1e stuurman op un vrachtskip voer, was nog steeds niet met de boat uut Amsterdam komen. Elke dag liep hij de pier of en keek naar de skippen, die af en an voeren, maar Jelle’s pa was niet an boord. Moeke was al een paar keer bij de rederij langs weest om na vraag te doen, maar wisten oek niet veul meer te seggen dan dat pa sien skip op tied uut Rio de Janeiro vut gaan was.

Nou was ut bijna kestavend en pa had de stal nog steeds niet opsette kannen. Jelle liep de al stil wudden Voorstraat of en sloeg un steeg in die oppe Lanen uut kwam. Hier had pa jaren leden un huuske kocht. Inne steeg begon ie ineens hard te lopen en glibberend en gliedend liep hij hard de Lanen of. Hij sag al van verre, dat ur licht brandde inne voorkamer van hun huus en dat der mesen voor de deur stonnen.

Jelle skrok, sû der slecht nieuws weze? Hij begon nog harder te lopen. Sonder wat te seggen duwde hij buurman Honnema anne kant en vloog naar binnen. Ut eerste wat ie sag was dat de keststal naast de kachel ston. Jelle tumelde de kamer in en der sat sien pa in sien gebrûkelukke stoel. Sien plunjesak lei nog oppe grond met sien jas er boven op. Jelle schreeuwde ut uut en sprong boven op sien vader. De stoel wankelde en pa wist nog maar net sien evenwicht te houwen.

“Su seun”, sei de seeman “Wat bin ik blied dei te sien!” Jelle duwde sien gesicht diep in sien vaders beerd, die rook naar sout en tabak.

Ut huuske anne Lanen vulde sich met buren en bekenden. Moeke stuurde Jelle sien suske naar de winkel om chokelademelk te halen. Ut huuske puulde uut en iedereen was blied. Alle Harlinger seelui waren dit jaar heelhuuds thuuskomen. Wie er met singen van kestliedjes is begonnen vetelt deze geskiedenis niet, maar de treksak was van Blauwe Kees die op elk feesje te fienen was. Pas toen ut klokje van gehoorsaamheid tien vur tien sloeg, liep ut huuske leeg.

Jelle , die eigeluk al lang inne bedstee legge mutten had, sat de hele avend dicht bij de keststal. Ut gesang fan vrolukheid vergetend, staarde hij naar de beeldsjes inne stal.

Grootvader had wat an ut traditionele kest-tafereel toevoegd. Anne voeten van Jezus lag un jonge herdeshȏn. Dat was Syt, de hȏn van opa, maar die waren jaren leden al overleden.

Jelle was su met sien gedachten bezig, dat ie niet sag dat pa en moeke gearmd voor het raam stonnen. Oek hoorde hij niet dat moeke vroeg wanneer pa weer naar see moest.

“Over drie dagen mut ik weer naar Amsterdam. Dan binne we klaar met laden “

Hij drukte sien vrouw teugen hem an “Ik bring onze seun wel even naar boven” De tranen in hur ogen sag hij niet toen hij Jelle optilde, op sien schouder lei en de trap op klom.

Inne besneeuwde stad begonnen de kestklokken te lûden.

3535

8 opmerkingen

Leuk

Opmerking plaatsen