OOK GGZ

Wij zijn Utrecht ontvlucht, maar sommigen zijn gedoemd er hun einde af te wachten.

Zo ook een lieve vriendin, die ondanks angstklachten en depressieve gevoelens in klein huisje werd gepropt.

In Juni kreeg ze problemen met haar rookmelder, die met de nodige regelmaat afging. Kwestie van een nieuwe batterij. De begeleidingsclub Lister kwam echter tot een heel andere conclusie. Tijdens hun aanwezigheid (hooguit een paar minuten per dag) klonk er geen gepiep.

De cliënt stelde zich dus aan. Het geluid zat in haar hoofd. Het is nu september en gelukkig het geluid is nu ook door anderen gehoord. Lister weigert dit te geloven, omdat de onafhankelijke toehoorder waarschijnlijk een cliënt is: ook al hoort hij/zij een geluid, het zit bij voorbaat in het hoofd.

Zij hoort nog meer geluiden. Is er ook overgevoelig voor en gebruikt oordoppen.

Toch hoort zij met de nodige regelmaat gebons op de voordeur. Midden in de nacht.

U snapt het al. De cliënt verzint en fantaseert die overlast. Ik was ook geneigd dit te geloven. Tot ik in de Telegraaf een verhaal las over een “nachtbraker”, een veertiger zonder werk, die regelmatig 's nachts door het dorp trok en op deuren bonsde.

Zou het dan toch. De inwoner van Marken is er jaren mee weggekomen.