Wanneer
je iemand vraagt, “Wat weet U over oude, stenen monumenten?” Dan
komt er vrijwel zeker een verhaal over de trilothons van Stonehenge,
de tempels van Chitzen Itza in Mexico of de piramides op het
Gizeh-plateau. Meestal is men redelijk goed geïnformeerd en spreekt
zijn of haar verbazing en ontroering uit over de schoonheid, magie en
de kolossale menselijke inspanningen, die nodig waren om dit monument
tot stand te brengen. Onze aardbol ligt bezaaid met dit soort
mirakels, Angkor Wat in Cambodja bijvoorbeeld. Sommigen zijn pas
recentelijk opgegraven of ontdekt. Anderen werden als bij toverslag
zichtbaar voor het menselijk ook en dus voor de geschiedenis. Op alle
continenten, zelfs Antarctica en Groenland, vindt men
piramide-achtigen. Er staan er 155 in Egypte, maar Zuid- en
Midden-Amerika kent er duizenden. In de afgelopen eeuw zijn er
piramides ontdekt in Bosnie en in China, waardoor de plaatselijke
geschiedenisboekjes naar de prullenbak konden. Maar niet alleen ter
land, ook op de zeebodem zijn er piramides ontdekt. Vlak bij Okinawa
ligt op een diepte van 50 meter een piramiden-complex met een
geschatte ouderdom van 15.000 jaar. Niet alleen betekent dit een
beschaving en stadscultuur ver voor, de momenteel gehanteerde data in
de geschiedenisboekjes (7 tot 8000 jaar, de eerste stadstaat in
Iraq). Ook bewijst het dat de zeespiegel in dat tijdvak, honderd tot
200 meter lager (!) lag, dan in de 21ste eeuw het geval is. Veel
ligt er nog onder rivier en zee verborgen, maar de eerste
onderzoeksresultaten zijn veelbelovend: Indiase archeologen hebben,
in de Golf van Cambay de legendarische stad van Krisjna ontdekt,
Dworka; voor de Cubaanse kust is een stad ontdekt; muren, huizen,
havens en wegen. Beiden zouden 18.000 jaar oud zijn. De magische
rijen megalieten in Carnaq lopen door in zee. En niet zo lang
geleden, was dat in Friesland ook het geval. Zo was in de vroege
Middeleeuwen het eiland Griend (ook Grijn, nu vogelreservaat) een
dorp rijk, met een kerk. Tijdens een stormvloed werd het eiland
overstroomd en de overlevenden zochten hun toevlucht in onze stad,
die deze groep opnam, net als latere “eco-vluchtelingen” van de
eilanden en die gedeelten van Harns, die de zee terugwon.
Maar
er zijn ook oude stenen monumenten, soms wel duizenden jaren oud, die
we niet als zodanig herkennen, ook al staan we er midden in en
bepaalt het ons gedrag en zelfs onze toekomst. “Hidden in plain
sight”, een uitdrukking, die je leert kennen als je je verdiept in
esoterie en samenzwering-theorieen. Maar dit is geen samenzwering of
en mythe, dit monument is realiteit, het is namelijk de stad waar je
in woont. Deze mega-complexen zijn zorgvuldig gepland, gebouwd,
verbeterd, gegroeid, uitgebouwd en veranderd of aan de “moderne
tijd” aangepast. Zo'n stad krijgt een naam en streeft naar pracht,
status en moraal. En al die gedachten, gebeurtenissen en ambities
vinden hun beslag in de stenen van de stad. Elke stad wordt een
organisme, krijgt een mentaliteit, karakteristieke eigenschappen en
verwerft een interne structuur; met een hart, de bloedvaten en een
buik. Het hier en nu, is de meest recente neerslag van, laten we
voorzichtig zijn, 3500 jaar Harlingen geschiedenis. Maar de onbekende
geschiedenis van mijn nieuwe woonplaats, ligt nog onder asfalt en
Waddenzee verborgen. Het is zo langzamerhand tijd, dat ook deze
stenen, en de verhalen/stemmen, die ze bevatten, aan het woord komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten