DE CITO-TOETS

Inge straalde. Het verhaal ging als een lopend vuurtje over het plein. De hele school wilde wel mee en zowaar, toen de bel ging, leek het wel alsof de meesten heel anders naar haar keken. Vol bewondering, zo voelde dat tenminste. Het laatste uur kon ze alleen nog maar denken aan deze hoofdrol. Een groep juichende supporters op de tribune, de make-up en de felle lampen. “Er wordt van te voren geoefend.” had haar moeder gezegd en dat stelde haar gerust. “Er zitten ook jongens bij!”, had Tien gefluisterd en keek haar veel betekend aan. “Twitteren hoor!” “See you on Facebook.” “Tot later.” Dat waren haar hartsvriendinnen, die alletwee hun hand tegen het oor hielden. “Phone me!” De weg naar huis was een verademing, die helaas maar kort duurde. Haar moeder rende, helemaal hyper, op haar af. “Ze bellen zo! Ze bellen zo.” Daarbij deed ze een vreemd dansje en trok een raar gezicht. “Mam, doe normaal. Je maakt me zenuwachtig. “Ze bellen zo. Ze hebben gemaild”., kakelde haar moeder verder, terwijl ze de telefoon voor haar dochter neerlegde. “Waar is het feestje? Daar ...” De telefoon rinkelde. Inge griste het mobiel van de tafel. “Met Inge de Jong”. Ze had een rood hoofd van de spanning. “Ja.” stotterde ze. “Ja.” Inge gooide de telefoon op tafel en barstte in snikken uit. “Wat is er, schat.” Moeder struikelde naar haar toe. “Hebben ze je afgewezen.” Inge knikte met betraande ogen. “Ja, mijn CITO-score was te laag.”